Se uno muore di fame ha il diritto di appropriarsi degli averi di chi ha di più: non è né furto né rapina.
"Si tamen adeo sit urgens et evidens necessitas ut manifestum sit instanti necessitati de rebus occurrentibus esse subveniendum, puta cum imminet personae periculum et aliter subveniri non potest; tunc licite potest aliquis ex rebus alienis suae necessitati subvenire, sive manifeste sive occulte sublatis. Nec hoc proprie habet rationem furti vel rapinae"
(Tommaso d'Aquino, Summa Theologiae, II-II, q. 66 art. 7)
" Colui che si trova in estrema necessità, ha diritto di procurarsi il necessario dalle ricchezze altrui " (Conc. Ecum. Vat. II, Gaudium et spes, cit., n. 69a.)